1 jaar later... starten waar het stopte

1 jaar geleden...

10 februari: ik ontdekte een knobbeltje...

11 februari: de gynaecoloog stelde me gerust: het zal wel niets zijn, maar we nemen voor de zekerheid toch een mammo en echo volgende week.

11 op 12 februari: geen te beste nacht: wat als het wel iets is...

12 februari: de zinnen verzetten op de 6 uren van Halle. Met 2 andere vrouwelijke Cliffers behaalden we een mooie tweede plaats! Even alles vergeten...

13 februari: juist ja... Ik had me datzelfde weekend ook ingeschreven voor de crossduatlon in Etten-Leur. Ik ging aanvankelijk niet mee doen. Mijn hoofd stond er niet naar. Maar het was mooi weer, de benen waren nog best ok, laten we voor de lol meedoen... Ik genoot, zag stevig af (de beentjes waren toch niet zo fris dan ik dacht) en behaalde een mooie 3de plaats bij de D40! Wat een zalig weekend! Dat nemen ze me niet meer af.

Wat ik toen niet wist was dat dit mijn allerlaatste echte wedstrijd van het jaar zou worden...

Fast forward naar 2023: ondertussen zitten de behandelingen er zo goed als op. Ik neem juist nog chemo medicatie als nabehandeling. Ik verteer de pillen behoorlijk goed. Af en toe eens wat kwaaltjes, maar dat kunnen we wel af. Juist de leverwaarden in het bloed staan niet zo goed. Komen de waarden boven een bepaalde grens moeten die pillen worden uitgesteld (en duurt de nabehandeling nog langer dan gepland). Ik stopte met drinken om de lever niet nog meer te belasten. Want eind maart moest het toch echt wel voorbij zijn. Dikke vette pech...

7 februari: de waarden zijn nog gestegen... een weekje uitstel... balen!! Maar niets aan te doen. Voordeel is dat ik pilvrij aan de start kon staan op mijn allereerste echte wedstrijd van 2023: de crossduathlon van Etten-Leur, waar het vorig jaar abrupt stopte met mijn sportieve 'carrière'.

11 - 12 februari: de achterburen houden een feestje buiten. "Laat het los Debby, observeer, adem in, adem uit, laat de buren genieten". Maar veel slaap kwam er niet meer aan te pas. Ondertussen zat ik in mijn hoofd met de wedstrijd van straks... "Ga ik dat wel kunnen, 2u intensief sporten? Ik deed wel wat intervalletjes, maar constant aan hoge intensiteit? Maakt niet uit Debby, gewoon genieten morgen, straks, zo meteen..."

12 februari, 11.45u: ik besluit nog even los te lopen om dan vervolgens achteraan aan te sluiten aan de start. Dat leek me wel de correcte positie.

12 februari, 12.00u: het startschot! We zijn vertrokken! Al snel werd duidelijk dat ik wel heel ver achteraan stond en ik behoorlijk wat volk moest gaan inhalen. Niet heel handig op bospaden en singletracks. De eerste kilometer verspilde ik behoorlijk wat energie met inhouden, voorbij spurten, inhouden,... Eindelijk vond ik mijn tempo. Maar wat was het zwaar in die bossen. Ik loop zo goed als altijd op de weg, dus dat was even wennen. Maar wel telkens lachen voor de fans en fotograaf natuurlijk!

Na 6km kon ik gaan fietsen voor 3 rondjes op hetzelfde parcours. Dat was echt genieten! Het ging super vlot, het parcours lag er zalig bij, en na kanker te hebben overwonnen leek ik minder schrik te hebben om te vallen. Dus ook de bochten werden al wat scherper aangesneden. Na de eerste ronde werd ik afgeroepen als de 3de dame bij de D40. What?! Ik kon mijn geluk niet op. De laatste ronde werd ik moe, maakte ik wat foutjes hier en daar en liet ik me voorbij steken door een dame waarvan ik dacht dat ze in duo mee deed. Dus geen zorgen, laat ze maar rijden.

Na 20km fietsen stond er nog 3km lopen op het programma. Ik wist nog verdomd goed van vorig jaar hoe zwaar die laatste 2 ronden van 1,5km waren: in het bos, op zachte ondergrond en met veel draaien en keren... Maar opgeven of vertragen was geen optie meer. En zo kwam ik op 1.45u over de finish. Nog geen 2min trager dan vorig jaar. "Hoe zot is dees! Ik dacht er zeker 2u over te doen!" Het podium zat er jammer genoeg toch niet in, die dame die me passeerde was wel degelijk een solo D40 dame en die bleek 30sec sneller te zijn geweest. Maar dat kon mijn dag niet verpesten: vandaag was een wedstrijd met mezelf. Op de fiets werd ik even emotioneel. Maar binnenlopen deed ik met de allergrootste glimlach! "Eat that vuile kanker, I'm back!!"

14 februari: nieuwe bloedname. Mijn arm zag nog geel en blauw van de vorige... twee dagen euforie, vandaag weer back to reality. Het laatste jaar is het me wel vaker overkomen: na een topdag volgt dan plots een dipje. Met de krop in de keel liep ik door de draaideur van AZ Voorkempen. "Wat ben ik dit toch beu! I want my life back!"

De oncoloog zou me na de middag bellen met het resultaat. De zon scheen en er stond een fietstraining op de planning. Ideaal, de zinnen wat verzetten. Maar al na een half uur wist de oncoloog het te verpesten: de waarden waren nog niet gedaald... nog een week uitstel en nog maar eens naar het ziekenhuis voor een nieuwe bloedname volgende week... Met tranen in de ogen fietste ik verder en hoopte ik toch nog te kunnen genieten van het mooie weer. Maar na 1,5u piekeren en enkele huilbuien besliste ik mijn tochtje in te korten en wat te gaan uithuilen op de schoot van mijn vriend. Vervolgens een wandelingetje met de hond, een avondje werken en zo draaide de wereld weer verder.

Het blijft nog steeds een stevige mindfuck: blij dat je eens enkele weken chemo vrij bent en je conditie vooruit ziet gaan. Maar weten dat die pillen er binnenkort weer in moeten... En mijn grote sportieve doel nadert sneller en sneller... Maar hey! Komt wel goed hoor! Ook de IM 70.3 in Luxemburg ga ik knallen! Just watch me!