Bijna 8 maanden sinds mijn laatste post... Bijna 8 maanden sinds die verschrikkelijke diagnose... Ongeloof... onzekerheid... verdriet...boosheid...angst...
Maar 8 maanden later vertel ik graag mijn verhaal tot dusver. Inderdaad, tot dusver. Want het zit er nog niet op... Geen verhaal over mijn behandelingen, geen medische uiteenzettingen. Maar wel een verhaal over mijn positieve ingesteldheid, mijn dipjes en alle mooie momenten die ik beleefde de afgelopen 8 maanden.
De eerste 4 chemo's waren de zwaarste: "Zou dit het worden de volgende maanden?" Ik keek er absoluut niet naar uit. Al snel verloor ik mijn haren, mijn hoofd werd wat dikker van de cortisone, alles wat ik deed vergde enorm veel energie. Maar ik weigerde eraan toe te geven. Ik bleef sporten, want dat werkte therapeutisch. Ik deed mee aan de 5km in Malle, de Lollepotters en de Bres triatlon in trio. Zalig! Ik kreeg hier enorm veel energie van en voelde me ook weer een beetje 'sportvrouw'.
Natuurlijk bracht dit ook de nodige frustraties met zich mee. Want elke week ging die conditie achteruit en voelde ik me minder 'sportvrouw'.
Maar lukte het sporten wat minder, dan ging ik er heel graag op uit met mijn 'gezinnetje'. Dat bestaat uit mijn vriend Kristof en onze twee honden Sam en Kay. Ik kan me niet voorstellen wat ik de voorbije maanden zonder hen zou gedaan hebben.
Wat moet Kristof soms niet gedacht hebben... Want ik kon na een super leuke dag 's avonds volledig crashen. Geen idee waarom. Was het de kunstmatige menopauze en zijn moodswings? Was ik het anders zijn beu? Vond ik me niet mooi meer? Herkende ik mezelf niet meer? Was ik gewoon moe door de chemo en de nachtelijke vapeurs? Waren het frustraties omdat ik niet meer kon wat een half jaar terug zo vanzelfsprekend was? Vast allemaal wel een beetje. Kristof was dan steeds zijn rustige zelve. Hij moest niets zeggen. Hij was er gewoon elke keer voor mij.
En van zodra de traantjes weer gedroogd waren, was strijdlustige Debby daar weer met haar brede glimlach. Want je mag er van op aan. Ik ben elke dag blijven lachen en blijven genieten. Of lugubere grapjes maken... Moet kunnen... Ik trachtte dagelijks mijn kankerkaart in te zetten. Maar daar trapte Kristof niet in. En stiekem wilde ik ook niet anders behandeld worden. Juist op chemodag frietjes gaan halen. Daar had ik echt geen zin in ;-).
Kristof heeft ook mijn haren geschoren. Een heel spannend moment was dat. Gelukkig bleek ik er nog goed mee te staan, net GI Jane. Angst werd zo al snel vervangen door opluchting. Weer een stapje verder...
Na de 4 zware chemo's die ik om de 2 weken kreeg volgde de 12 wekelijkse chemo's. Gelukkig verteerde ik deze beter. Mijn conditie ging er zelfs even een beetje terug op vooruit. Lopen en fietsen voelden weer beter aan. Ik waagde me zelfs af en toe aan de open water training van de club. Ok, langer dan een kwartier lag ik meestal niet in het water. Maar wat was het leuk om weer mee te 'trainen' met mijn vrienden.
Slovenië zat er nog niet meteen in. Dus profiteerde ik van een zomer in België met mijn vrienden en familie. Samen gaan wandelen, etentje hier, drankje daar. En ik moet toegeven: sporten zonder hoogtemeters is mooi meegenomen als je kanker hebt. Wat ben ik trouwens toch altijd apetrots op mezelf als ik een tegenslag kan ombuigen naar iets positiefs. Iets wat ik echt heb geleerd de laatste maanden. In alles ook iets positief zien. De strijd tegen kanker is lang, niet leuk en behoorlijk zwaar. Maar zo mooi om te zien wie er plots voor je klaarstaat. Zoveel lieve berichtjes uit totaal onverwachte hoek, afspreken met vriendinnen die je al veel te lang niet meer hebt gezien, genieten van de kleine dingen zoals een zonsondergang om de hoek of een lunch met je ma na de chemo...
Jammer genoeg begonnen in de zomer ook stilaan mijn wimpers en wenkbrauwen uit te vallen en had ik het gehad met de chemomutsjes (het woord alleen al). Ik was mijn 'kankerkop' behoorlijk beu. Het dieptepunt kwam toen ik mijn nieuwe kleedje wilde aandoen maar ik geen mutsje had dat hierbij paste. Enkel een buff dat te strak zat en waardoor ik een nog dikkere kop leek te hebben.
Mijn besluit stond vast: geen mutsjes meer voor mij. Vanaf nu draag ik enkel nog hoedjes en petjes. Niks meer waar je 'chemo' voor zet. En zo kon ik mijn 'kankerkop' weer een tijdje verdragen. "Het is maar tijdelijk, Debby!"
In augustus volgde de borstsparende operatie. Dat ging allemaal vlot. Al bleek het tumorbed behoorlijk groot en moest er een ferm stuk uit mijn borst gehaald worden. Een week na de operatie, tijdens de controle bij de borstchirurg kreeg ik nog een extra klapje bij... Omdat er toch nog wel wat tumor in het weggenomen weefsel zat, moet ik na de bestraling nog een behandeling krijgen in de vorm van chemopillen. Dat stond niet in mijn planning... Maar de bijwerkingen zouden draaglijker zijn. En mijn haren zou ik niet terug verliezen. Laat maar komen dan.
Die zelfde dag nog even naar AZ Klina voor de planning van de radiotherapie en dan... Slovenië baby!
Eindelijk! 4 weken rust. Genoeg ziekenhuis voor de zomer. Met veel goesting vertrokken we naar onze 'home away from home', ons huis in Slovenië. De batterijen terug opladen verdekke! Rusten, genieten en werken werden afgewisseld. Lange wandelingen, korte loopjes, optredentje hier, verjaardagsfeestje daar,... En tussentijds ook dat huis leeg maken en kuisen. Elke dag kreeg ik meer energie. Zolang ik mijn middagdutjes maar niet oversloeg en flink op tijd naar bed ging.
En ook de haren kwamen stilaan terug. De blauwe plekken boven mijn ogen bleken enkele dagen later wenkbrauwen te zijn. En ook mijn hoofd werd weer wat smaller. Ik zag er weer gezonder uit. De laatste week besliste ik ook dat ik door het leven zou gaan zonder petjes of hoedjes. Die moesten plaats maken voor een grijs broske!
Hoe ging dat verhaal al weer van Samsons' haar en zijn krachten? Dat gevoel had ik alleszins. Hoe meer haar ik kreeg, hoe sterker ik me voelde. Ik schreef me samen met 2 White Cliffers dan ook nog last minute in voor de triatlon van Taxantria. Ik zou voor de eerste keer in 7 maanden 10km lopen. Het was een prachtige dag, de zon scheen en de vorm was daar. Al werd ik wel wat moe van het wachten tijdens de wedstrijd. Mijn teamgenoten moesten eerst nog 3,5km lopen en 40km fietsen. Eindelijk was het aan mij! De bedoeling was niet boven een hartslag van 165 te gaan. Want dat 10km volhouden zou al heel wat zijn. Maar het voelde goed, dus besloot ik het aan 170 te proberen. Na elke ronde werd ik luid aangemoedigd door mijn teamgenoten, familie en wildvreemden. Maar ook door Hans Cleemput, de speaker van dienst. Zijn krachtige woorden waren goed voor een kropje in de keel en bijna een traantje, maar ook voor vleugels! Ik liep mijn 10km aan een gemiddeld tempo van 5.12min/km en wist zelfs de laatste kilometers nog te versnellen! Topdag! Helemaal opgeladen voor stap 3: radiotherapie.
10 bestralingen, elke dag, behalve in het weekend. Die vlogen gelukkig voorbij. De conditie ging echter weer een beetje achteruit. Geen probleem. Dan maar weer wat kortere loopjes. Zolang ik maar bezig kan blijven. Het zwaarste is achter de rug.
Vanaf volgende week start ik opnieuw als Personal Trainer en Fotograaf. Weliswaar niet te veel uren, rustig opbouwen, maar heb er enorm veel zin in!
25 oktober is het dan de beurt aan de chemopillen. Weer even bang afwachten wat dat gaat geven. Maar we gaan ervan uit dat dit peanuts gaat zijn vergeleken met het al doorlopen parcours.
Mijn haren zijn terug, ik zie er weer gezond uit (juist een kilootje of 5 te veel naar mijn goesting), ik ben 95% van de tijd weer mijn vrolijke, enthousiaste zelf. Maar... het is niet omdat mijn haren terug zijn dat ik genezen ben. Het zal nog een pittig gevecht worden met mezelf... Ik zal vast nog wel eens tegen een muur of twee aanlopen... Mijn conditie gaat misschien sneller terug zijn dan mijn spieren... En die vergeetachtigheid... daar zal ik ook nog even mee moeten leven... Maar hey, I'm still standing!
En dan is het nu tijd om te gaan werken naar mijn sportief doel voor 2023: De Ironman 70.3 in Luxemburg, samen met een bende toppers van de White Cliffs of Malle. Deze keer geen prestatiedoelen, wel gewoon genieten en uitlopen met opgeheven hoofd en weelderige haardos!
Daarnaast begeleid ik jullie ook heel graag weer naar een fitter en gezonder leven!