Een bachelor in de Toegepaste psychologie met eindwerk en stage in de sportpsychologie én een recente bijscholing sportpsychologie. Dat is het rugzakje dat ik meedraag. Ik weet wat positieve zelfspraak is, hoe ik negatieve gedachten moet ombuigen naar acties, weet wat de valkuilen zijn,... Maar toch heb ook ik wel eens die mentale dip, dagen dat ik het nut niet zie om te gaan trainen en liever zielig in de zetel wat ga liggen piekeren met een theetje met veel honing.
Pas had ik weer zo'n momentje: Het hele jaar stond in het teken van 'de Hel van Kasterlee'. Die zou ik in december 2020 voor de eerste keer meedoen. Een zware crossduatlon waarvoor ik al maanden aan het trainen was. Ergens verwachtte ik het nieuws natuurlijk: omwille van Corona zou 'de Hel' dit jaar niet doorgaan. De eerste dagen gingen me nog goed af, waarschijnlijk omdat ik het zag aankomen.
Maar dan plots was de goesting over. Sinds onze terugkeer naar België sukkelde ik met vermoeide benen, mijn lactaatwaarden waren niet super door maanden in de bergen te trainen waardoor ik aan een veel lagere hartslag (en dus tempo) moest gaan trainen. Door het mindere weer, de donker wordende dagen en de honden die het plots gingen uithangen kreeg ik enorm veel heimwee naar Slovenië: waar het leven trager gaat, alles minder complex is en vooral waar er voor ons allemaal veel minder prikkels waren.
De dip was daar! Ik had geen zin meer om te trainen, maar voelde me wel enorm schuldig dat ik niet was gaan trainen. Nu 'de Hel' was afgelast had die alcoholstop ook geen zin meer: Ik koos voor quality-time met vriend en honden en sloot de dag af met een duo van Cornet. De dag nadien toch maar gaan lopen, want twee trainingen overslaan zou ik aan mezelf niet kunnen verantwoorden! Dat ging voor geen meter: slecht geslapen, biertjes in de benen en met een negatief gevoel vertrokken. Hartslag niet laag te houden, snelheid daalde nog meer, ik werd nog gefrustreerder, hartslag nog meer de hoogte in,...
Een dag nadien overloop ik mijn 'mislukt' weekend. Waar ging het mis? Waarom voelde ik me zo schuldig dat ik niet ging trainen? Waarom voelde ik me zo verplicht die zondag toch nog te gaan lopen ook al had ik totaal geen zin?
En dan besef je: ik moet me toch nergens verantwoorden?! Mijn conditie gaat niet plots pijlsnel de diepte in omdat ik eens een weekend voor rust kies. Jammer genoeg besefte ik dit te laat en heb ik niet optimaal kunnen genieten van het weekend. Ik voelde verplichtingen die er niet waren, voelde me schuldig omdat ik ocharme 2 Cornetjes had gedronken en een training had overgeslagen!
Af en toe MOET je zelfs even kiezen voor de rust, doen waar jij zin in hebt om er zo weer sterker in te vliegen en met plezier die zware trainingen weer aan te vangen. Want tenslotte sport ik omdat ik het leuk vind! Niet omdat iemand het mij oplegt.
En ben je nu zo passief geweest dat weekend Debby? Nee he! Je gaf zaterdag ochtend een pittige groepsles, maakte lange wandelingen met je vriend en de honden en ging zelfs nog 15km lopen!
Een dipje is dus meer dan ok! Maar kies er dan voor niet weg te kwijnen in de zetel. Ga op tijd naar bed, slaap eens uit en ga iets leuks doen! Ik hoor het jullie al denken: "Iets leuks doen? Alles is dicht! We mogen niks". Nee he! Het is herfst! Trek die wandelschoenen aan en ga genieten van de mooie herfstkleuren in de bossen. Maak een fietstocht, haal die gezelschapsspelletjes nog eens boven, zet die oude platen nog eens op, neem die gitaar vol stof nog eens vast, lees een boek, of schrijf het van je af in een nieuwe blog ;-)!
Comments