Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog wel zou schrijven. Is het een meerwaarde voor mezelf? Is het een meerwaarde voor de lezers? Kan ik vanuit dit nieuws een positieve boodschap overbrengen? Want dat is toch steeds het hoofddoel van mijn blogs.
Ja! Dat lukt me zeker! So here goes.
Ik eindigde mijn vorige blog met: "Maar hey! Komt wel goed hoor! Ook de IM 70.3 in Luxemburg ga ik knallen! Just watch me!" Want wat kon er nu nog mis gaan? Ik kon het einde ruiken.
Niets was minder waar...
Op 3 maart was mijn eerste controle, een echo en mammografie. Routine. Voor de mammo had ik het meeste schrik. Want mijn borst was nog best gevoelig van de bestraling. Even doorbijten en naar de echo. De arts herkende me nog (van die harde tumor waar ze met de punctie niet goed door konden vorig jaar. Ja, dat weet én voel ik ook nog!). Het onderzoek begon dus heel ontspannen. Tot hij plots vroeg hoeveel klieren er waren weggehaald, wanneer ik nog eens een afspraak had bij de borstchirurg. Hij werd plots veel serieuzer en gaf aan dat er activiteit te zien was, zowel in de borst als de klier. "Oei, verontrustend" was het enige dat ik er uit kreeg. En daar stond ik dan... in mijn eentje in het ziekenhuis...
Daarna ging alles weer als een sneltrein: maandag MRI, dinsdag punctie, woensdag PET-scan. Elke dag werden we angstiger. Dit gaat niet goed zijn. Ik weet niet of ik nog een operatie en nog eens chemo aan ga kunnen. Donderdag al kregen we te horen dat de kanker wel degelijk terug was. Maar de resultaten van de PET-scan, daar moesten we op wachten tot dinsdag. Niet ons beste weekend dus.
Dinsdag 14 maart 2023. De zwartste dag van ons leven. De oncoloog wond er geen doekjes om. De kanker is terug in borst en okselklier. Maar is ondertussen ook al uitgezaaid naar longen en lever.
Ergens hoop je nog op een 'maar'. Die kwam er niet. Niet meer te genezen, enkel nog te rekken. Onze wereld stortte in. We wisten niet wat zeggen of vragen. Ongeloof, verdriet, verbijstering,...
Opgeven staat natuurlijk niet in mijn woordenboek. Dus snel werden de volgende behandelingen ingepland. Dinsdag erop zou ik al starten met chemo en immunotherapie. Na 3 maanden opnieuw controle in de hoop dat deze therapie beter aanslaat en ik nog een tijdje verder kan. Maar niet meer als fanatiek sporter. Daar zou nu echt wel een einde aan komen.
De volgende dagen waren er van alle mogelijke emoties. Het startte met een verdoofd gevoel. Ik wist niet wat denken, hoe me te gedragen, kon zelfs niet echt doorwenen. Dan probeer je de juiste woorden, de juiste scheldwoorden te vinden voor de situatie, maar besef je dat die gewoon nog niet uitgevonden zijn. We trokken er op uit met de honden, genoten van de kleine momentjes. Maar meteen daarna kwamen ook de huilbuien. Want dit zou wel eens heel snel kunnen wegvallen. We hebben zoveel mooie stappen gezet voor een zo kwalitatief mogelijk leven, een leven waar genieten en tijd voor elkaar voorop stond. Wat nu?! Alles stond in teken van 'ons'.
Tussen de tranen door kunnen we er gelukkig heel goed over praten. Niets is taboe, zelfs een grapje hier en daar kan er af en toe al eens af. En 1 ding hebben we elkaar beloofd: elke dag genieten! Even alleen maar aan onszelf denken. Zoveel mogelijk wij-momentjes. En dat geldt niet alleen binnen ons gezinnetje. Ik wil nog zoveel leuke dingen doen met mijn vrienden en familie. Heb geen zotte bucket-list. Laat mij maar gewoon lekker mee gaan supporteren voor de White Cliffs, of pistolekes smeren op een volgende clubactiviteit, eens gaan fietsen als de teamgenoten een recupje moeten rijden, samen muziek spelen, lachen, gieren, brullen, knuffelen, huilen...
En dan natuurlijk Slovenië. Het zullen wat kortere tripjes zijn, maar telkens we kunnen, zijn we weg!
Oh ja, en dan was er nog die halve marathon op 19 maart in Turnhout. Die moest en zou ik nog mee lopen. Wat heb ik genoten van die dag. Ik had nog de hele week geen oog dicht gedaan en was dus volledig op. Maar zaterdag nacht kon ik als bij wonder toch een kort nachtje doorslapen. Ok, fris was ik niet aan de start, maar ergens wist ik die knop helemaal om te draaien. Ik had maar tot 15km gelopen voordien. Een langere loop was geleden van de Hel van Kasterlee 2021. "Was dit wel slim?" "Who cares, pluk de dag!" En vertrokken was ik. Halverwege het pittige en vaak modderige parcours dacht ik dat ik het niet zou halen. Maar even die knop terug aandraaien, et voila! Als 10de vrouw aan een tempo van 5.03min/km kwam ik over de meet! Ik dacht zeker te gaan crashen. Nee hoor, ik kon niet stoppen met glimlachen. Genieten! nog van die dagen graag!
De voorbije 2 weken waren er van hevige emoties. Ik beleef alles 10x intenser. Dus alvast mijn excuses als ik je eens wat steviger knuffel of nog zotter ben dan anders. Ik ga er me even helemaal niets meer van aantrekken en elke dag nemen zoals ik het wil! Hopelijk volgen jullie allemaal mijn voorbeeld! En geniet! Geniet van elkaar, van kleine voor de hand liggende momentjes en van de tijd die wij nog samen hebben.
Tenslotte nog even dit: niks is taboe. Alle vragen zijn welkom. Alleen beslis ik of ik er op dat moment op wil antwoorden. Ik ben super blij dat zoveel vrienden en familie me al hebben aangesproken. Blijven doen graag! Niet in een boog om me heen lopen omdat je het moeilijk vindt te vragen hoe het gaat. Vind je niet meteen de woorden? Een knipoog, glimlach of knuffel zeggen vaak genoeg!