Zo Debby, daar heb je lang mee gewacht?!
Toch niet! Ik wilde graag een volledig verslag brengen van mijn hoogtepunt van 2021. En dat liep nog een beetje door in 2022, vandaar.
Het begon allemaal ergens begin 2020. Na verschillende marathons en een Ironman 70.3 was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Aangezien ik in de zomermaanden geen wedstrijden meer meedoe zou het dus een winterdoel worden. Maar dan moest dat natuurlijk ver genoeg van de zomer liggen. Want in Slovenië lukt het niet om deftig te trainen. De Hel van Kasterlee zou het worden. Ik heb tenslotte ondertussen al een half jaar MTB-ervaring kunnen opdoen! (slik!).
En dan even fast forward naar oktober 2021: mei 2020: ingeschreven voor de Hel, juni - okt 2020: trainen, trainen, trainen, oktober 2020: afgelast, stoppen met trainen, jan - maart 2021: ongevalletje hier, ongevalletje daar, blessure hier, blessure daar, mei 2021: opnieuw ingeschreven voor de Hel, mei - okt 2021: rustig aan terug trainen en kilometers maken op die mountainbike.
Vanaf oktober was het dan voor echt: zware trainingen, af en toe eens een duatlon en natuurlijk: enkele dipjes. Een eerste dipje al bij mijn eerste duatlon in Reusel. Meteen de lange afstand. Vol vertrouwen kwam ik als eerste de wisselzone ingelopen, om vervolgens ronde 1 al voorbij te worden gestoken door 3 'beiren' van vrouwen... Nooit meer gezien... "In Kasterlee zou de afstand nog 2x zo lang zijn. Ik kan echt wel niet voldoende mountainbiken. Waar ben ik toch aan begonnen?!"
Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek! En dus bleven we trainen. Zondag was een dag dat mijn vriend het volledig zonder mij moest doen: lange koppeltrainingen die elke week langer werden. Regelmatig kwam ik doodmoe, vol modder en met een schuldgevoel thuis. En dan moest die verdomde fiets nog gekuist worden... En voor ik het wist was de zondag weer voorbij. Nog snel een wandeling met de hond en dan de zetel in. Mijn tweede dipje was dan ook na zo'n zware koppeltraining: eerst lopen (dat voelde al niet super), dan 4u MTB en opnieuw lopen. Na 2u door de zware modder geraakte ik geen meter meer vooruit. Het was eind november en ik begon even te panikeren: "Na 3u sporten al kapot?!"
Maar opnieuw wist ik alles te relativeren, luisterde een week naar mijn lichaam en we gingen er weer vollenbak voor!
19 december 2021 stond ik dan ook in topvorm aan de start! Ik had vernomen dat het parcours er 'supersnel' bij lag. Wat voor mij wilde zeggen: ik ga overal door en op geraken met die fiets, OEF!
De start: bah, dat vind ik toch altijd hatelijk. Mijn hartslag was al 110 en ik was nog niet aan het bewegen. Eindelijk! Daar was ACDC, nu kon het niet lang meer duren. Als je je op okselhoogte van de andere atleten bevindt kan je niet anders dan even met de groep mee lopen tot het zich wat verspreid. En dan kon ik eindelijk mijn eigen ritme bepalen. Eerst liep ik Lotte voorbij, even later Karen. Voila, toch minstens een half uur aan de leiding vandaag! Ik kwam als eerste de wisselzone binnen, moest nog snel plassen, en toen waren Karen en Lotte daar al weer. Snel weg hier, nog even mijn naam doorgeven aan Hans Cleemput, en de fiets op. Met z'n drieën vertrokken we richting fietsparcours. Na singletrack 1 stond ik er alweer alleen voor, in derde positie. Benieuwd hoe snel die anderen er weer zouden zijn. Maar dat bleek tot mijn verbazing nog enkele ronden te duren. Al dacht ik de eerste 3 ronden wel dat een zekere 'Debby Verstraeten' me op de hielen zat. Nee, dat bleek ik zelf te zijn. Hans had dan toch mijn naam niet helemaal onthouden :-).
Aan het einde van ronde 4 zat ik in 6de positie. En daar zou ik blijven tot aan het laatste onderdeel: mijn onderdeel! 30km lopen. En ik zat nog fris. Wie weet kon ik nog wel een plaatsje opschuiven. De eerste ronde was ik in mijn nopjes. Het ging super goed, had weinig last van kwaaltjes en maakte grapjes met Els, mijn topbegeleidster. Begin ronde 2 zei ik tegen Els: "Ik denk dat er me nu niemand meer gaat voorbijsteken." Wrong! Daar kwam Joke Odeyn... Normaal had die al lang voor mij moeten hangen, maar ze had te kampen gekregen met 2 lekke banden en had 40min verloren.
Op datzelfde moment kwam ik mijn vader tegen en die zei dat er nog 2 vrouwen op enkele minuten liepen. Blijven volhouden was dus de boodschap. Ik kreeg echter buikpijn en kon geen gel of sportdrank meer zien. Al snel wilden de benen niet meer. Wel wist ik Marlies Beckers nog in te halen. Die had een nog grotere dip. Ik eindigde zo op een 6de plaats in een mooie 10u, anderhalve minuut
na de 5de dame. "Was ik toch maar niet meer gaan plassen die laatste loopronde, of had ik misschien toch wat meer op mijn fiets moeten eten ipv rustig naast mijn begeleider, of..." Maakt niet uit Debby! Wees trots! En dat was ik ook. Ik mikte op 11u en deed er een uur af verdekke!
De eerste dagen na de Hel waren er van euforie, mijn 39ste verjaardag vieren, slapen, eten en drinken. Maar vooral: niet sporten. Ik zou de rest van het jaar niet meer op een MTB zitten. Ik ging nog 1x lopen met de hond in het bos om daarna 10 dagen naar Slovenië te trekken en daar vervolgens ook niet te sporten (Maar wel hard te werken).
Ondanks ik enorm trots was op mijn prestatie, betrapte ik me regelmatig op het analyseren van de wedstrijd: "Kon ik niet wat sneller fietsen, wat minder rusten tussendoor, anders eten en drinken, kon ik echt niet sneller lopen die laatste ronde?" Ik bleek al snel vergeten te zijn hoe zwaar die voorbereidingen waren, hoe moe ik was dat laatste uur, hoeveel buikpijn ik had. En stiekem zei ik dan steeds tegen mezelf: volgende keer kan je het anders aanpakken, je kan extra oefenen op die mountainbike skills,...
Dus? Ga ik me dan nog eens inschrijven? Het zou wel mooi zijn om dat dertigers-tijdperk af te sluiten. Ik denk er nog enkele maanden over na, ga genieten van mountainbike ritjes met de White Cliffs of Malle in plaats van met mijn zielige zelf, ga trainen voor een marathon: een wedstrijd waarbij ik goed ben in alle disciplines, en dan zie we wel weer.
Maar 1 ding is zeker: I'll be back!